Zmarła Stanisława Sandecka-Nowicka
Architektka, graficzka. Urodziła się 29 kwietnia 1912 r. w Pułtusku. W latach 1930-1936 studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Razem w mężem - Maciejem Nowickim (1910-1950) tworzyli sprawnie działające studio projektowe, którego pierwsze realizacje pochodzą jeszcze z czasów studenckich. Oprócz projektowania plakatów czy szeroko rozumianej grafiki użytkowej, zajmowali się także wystawiennictwem i fotografią.
Wielokrotnie brali udział w wystawach i konkursach w kraju i zagranicą, zdobywając m.in. Diplome d’Honneur w Paryżu w 1937 r., co otworzyło im możliwości odbycia praktyki u Le Corbusiera. Nie rezygnując w tym czasie z działalności na polu architektury Sandecka i Nowicki zaprojektowali wspólnie m.in. ośrodek wypoczynkowy w Augustowie oraz niezrealizowane sanatorium w Druskiennikach.
Po wojnie Sandecka i Nowicki wyjechali do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładali w Szkole Architektury Uniwersytetu Stanowego North Carolina w Raleigh. Po śmierci Nowickiego, Sandecka rozpoczęła współpracę ze Szkołą Sztuk Pięknych Uniwersytetu Pensylwania w Filadelfii, wykładając tam do 1977 r. W 1963 r. otrzymała jako pierwsza kobieta na architektonicznej uczelni w USA tytuł profesora. Została też uhonorowana w 1978 r. Medalem AIA a w 1987 r. Amerykański Związek Szkół Architektonicznych nadał jej tytuł „Distinguished professor” w uznaniu zasług na polu dydaktycznym.
W 2016 r. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznało swoje najwyższe odznaczenie za zasługi dla kultury polskiej Stanisławie Sandeckiej za jej twórczość w dziedzinie grafiki plakatowej, rysunku i projektowania architektonicznego.
Poniżej prezentujemy wybrane prace autorstwa Stanisławy Sandeckiej i Macieja Nowickiego pochodzące ze zbiorów Muzeum Plakatu w Wilanowie. W plakatach zaprojektowanych przez ten wyjątkowy duet projektowy charakterystyczne jest powściągliwe podejście do kompozycji, oszczędność środków, uproszczenie formy. Mistrzowsko opanowali technikę prószu, co pozwalało im na swobodne budowanie przestrzeni wypełnionej światłem.
Finezja, inteligencja, wczucie się w szybki rytm życia cechowało każdą pracę tej pary artystów. Widać to może najlepiej na przykładzie ich rysunków warsztatowych , nie związanych z określonym przeznaczeniem [reprodukowane w Albumach Młodej Architektury i w „Naokoło Świata”]. Prowadzone pewną ręką piórko opisuje kształt jednym pociągnięciem, dokonując syntezy z nieomylną intuicją. Powstałe w ten sposób małe poematy, rysowane anegdoty, graficzne black-outy, wdzięczne, niefrasobliwe, niekiedy pikantne – stanowiły preludium do prac o większym ciężarze gatunkowym.
Szymon Bojko, Polska sztuka plakatu. Poczatki i rozwój do 1939, Warszawa 1971, s.122-123
Więcej o Stanisławie Sandeckiej-Nowickiej
http://www.ncmodernist.org/ncwomen.htm
http://spec.lib.vt.edu/IAWA/inventories/Nowicki.html
